Twarz polityka w reklamie to temat kontrowersyjny. Niektóre marki zrobią wszystko, by nawet nielegalnie móc zaprezentować go jako swego ambasadora, jak było w wypadku Obamy. Inne – jak Toyota, która mogłaby odwołać się do opinii Tuska – pozostają ostrożne ze względu na nieznane ścieżki, jakimi podąży popularność polityka. Politycy niekoniecznie stawiają odpór komercjalizacji wizerunku, czego dowodzą przykłady Tony’ego Blaira, Michaiła Gorbaczowa, czy – zachowując proporcje – Janusza Palikota.

Historia lubi się powtarzać. Władze Kościoła, podobnie jak kilkanaście lat temu, poczuły się dotknięte kampanią reklamową Benettona. Kością niezgody ponownie jest pocałunek. W latach dziewięćdziesiątych na plakacie firmy całowali się ksiądz i zakonnica, tym razem papież Benedykt XVI i imam meczetu Al-Azhar w Kairze – Ahmed al-Tajeb. To największa od dekady kampania Benettona – nie tylko próbny balon wypuszczony w stronę Watykanu.

Symbole religijne w reklamie pojawiają się od dawna. Trudno się zresztą temu dziwić. Religia, taka czy inna, to część kultury, zawierająca zresztą kluczowe dla niej narracje, tropy, z których twórcy każdej epoki czerpią garściami. Dla twórców przekazów reklamowych sięgnięcie po jej motywy to jeden ze sposobów, by pobudzić emocje odbiorców. Tym razem emocje jednak wzięły górę i reklamujący telefony komórkowe Jezus musiał zniknąć z brytyjskiej prasy.